Het is vandaag weer warm. Na het ontbijt vertrekken we, met de airco op stand hoog, naar Apremont-sur-Allier, un des plus beaux villages de France. Na een route touristique, rijden we Apremont plotseling binnen, we passeren een wasplaats waar een geocache verstopt ligt. De cache is niet moeilijk te vinden, het duurt langer om het logrolletje weer opgerold in het buisje te krijgen. Nadat we ons verbaasd hebben over de prachtige middeleeuwse huisjes rijden we verder door naar de volgende wasplaats. Daar ligt onze 2e cache en ook deze wordt snel door ons gevonden.

Na de 2 gevonden caches maken we een wandeling door het dorpje. Het is hier werkelijk prachtig om te wonen, maar je zit wel altijd tussen de toeristen. En hoe zit dat met al dat vormsnoeiwerk, wordt dit gedaan door de commune, of gaan de inwoners hier zelf ’s avonds met de snoeischaar aan de slag?

We lopen verder en komen uit bij de Allier. Het water is uitnodigend fris en al snel liggen onze slippers op het strand.

Van de wandeling door de Allier hebben we dorst gekregen. De Brasserie du Lavoir biedt uitkomst. We vinden een tafeltje onder een parasol en wachten op wat komen gaat. Helaas komt er niets. We wachten en wachten, nog steeds gebeurt er niets. Inmiddels hebben we alle 3 een mega-dorst en trek. Ook de mensen naast onze tafel krijgen een beetje genoeg van het lange wachten. Met luide stem weet de man de aandacht van één van de serveersters te trekken. Als de serveerster eindelijk de bestelling komt brengen, draait ze zich even onze kant op. Ze ziet 2 vingers in de lucht, die van P en die van mij. Niet veel later zitten wij aan een lekker koel drankje en een super-sandwich.

Terug uit Apremont kleden we ons om voor het diner bij L’entrepot de la Gare. Het restaurant is gevestigd in de oude spoorwegloods van het plaatsje Vandenesse la Gare.

Als P de auto op de parking parkeert begint het te regenen. In de verte zien we L’entrepot liggen, het is wel 500 meter lopen. In de stromende regen komen we bij het restaurant aan. Op hartelijke wijze worden we door Rob en Corine welkom geheten.

We krijgen een tafel op de veranda en niet veel later serveert Rob ons een koele rosé en een cola. Corine volgt met het voorgerecht, artisjokken met een verrukkelijke aioli. We snoepen met z’n 3-en lekker van de artisjok bladeren. Het hoofdgerecht is Ossobucco met rijst. Het vlees is zoals dat hoort boterzacht. Na het hoofdgerecht volgt het toetje: rabarber met aardbei. Heerlijk. We sluiten de maaltijd af met koffie en dan is het tijd om afscheid te nemen.

Als we door het weiland terug naar de parking lopen, komt het onweer steeds dichterbij. Terug bij La maison Rouge weerlicht en dondert het gedurende de rest van de nacht.

Een warme dag op La maison Rouge. Na het werk in de potager, verhuis is met mijn tuingereedschap naar de voorzijde van het huis, daar is het aanmerkelijk koeler. P en MJ volgen al snel.

Het zwembad krijgt een schoonmaak en schoon water en voor ik het weet zitten de badgasten er al in.

Als ze zijn uit geplonsd maken we ons op voor de apéro bij G en L, samen met hun vrienden H&S. Ik neem mijn pak rosé Pamplemousse mee en die vindt gretig aftrek. Het is ook een heerlijk verfrissend drankje bij zulke zomerse temperaturen. Veel te lang zitten we bij G en L, MJ komt ons op een gegeven moment maar ophalen.

Thuis leggen we wat vlees op de barbecue, waarna we nog wat UNO-en. Daarna sproei ik de potager, terwijl P de spullen opruimt en La maison Rouge voor vandaag weer afsluit.

Vandaag is het 15 augustus, een dag die in Frankrijk wordt gevierd: het is immers mi-aout en dan weet je het wel. De winkels sluiten om half 1 en voor die tijd doen we onze boodschappen in Decize. Als alles in de koelkast is opgeborgen nemen we een baguette mee en rijden we met de auto naar Onlay.

In Onlay is brocante en paardenfeest. Bij aankomst hebben de auto’s met Nederlandse kentekens weer de overhand. Het kleine plaatsje is helemaal gevuld met kraampjes met brocante. Veel van die kraampjes worden door Nederlanders bemensd. Het leuke is dat je dit al van verre herkend. Plastic tasjes van de V&D, typische Blokker-attributen die uitgestald liggen en kratten vol met boeken met Nederlandse titels.

We lopen onze ronde door het dorp en drinken iets bij het buffet. Uit de speakers klinkt dat over een half uurtje op het l’hippodrome het carrouseloptreden begint. Wij zoeken een plaatsje in het weiland. Zes boerenpaarden met ruiters doen hun show. Het ziet er allemaal nogal robuust uit, een echt boerenoptreden zeg maar.

Als het optreden is afgelopen zoeken wij onze auto weer op. Via een route touristique rijden we terug naar La maison Rouge.

Voor ons huis drinken we onze apéro en bellen we met JJ die weer thuis is gekomen van zijn vakantie naar Wroclaw. Een dame komt met haar hond aangewandeld, het blijkt Wil te zijn, waar we 2 jaar geleden ineens op haar verjaardagsfeest terechtkwamen. P en ik praten even met Wil bij en we spreken af om later deze week even langs te lopen.

Tot laat zitten we nog buiten. De Franse ietwat dove buurvrouw draait muziek van Julien Clerc. P en MJ spelen boven een potje tafeltennis.

Na onze nachtbrakerij afgelopen nacht slapen we lekker uit. Als we het ontbijt op hebben gaan we aan de klus. Ik geef de vloer van de gang een flinke poetsbeurt en voorzie de slaapkamers van schoon beddengoed. P gaat met de bekende verf in de weer, de achterzijde van La maison Rouge krijgt een verse, rode laag.

Aan het eind van de middag lopen we naar G en L voor de apéro. We zitten al snel met een glas Pastis voor onze neus. Lekker! Niet veel later steekt René zijn neus om de hoek. Hij heeft tomaten voor L uit zijn tuin meegenomen en komt overduidelijk een biertje halen. Als hij zijn biertje op heeft gaat hij weer terug naar zijn tuin, hij moet de sla uitdunnen. Na een paar minuten komt hij weer aansloffen, hij heeft nu ook tomaten voor mij meegenomen. Merci René.

In de verte zien we een regenbui aankomen en een behoorlijke wind steekt op. De eerste bui waait langs, maar dan volgen er toch wat spetters. P en ik gaan naar huis terug om de buitenboel onder de overkapping te zetten.

Terwijl ik sta te koken stopt voor de deur een auto met Nederlands kenteken. Ze vragen P of La maison Rouge de chambre d’hote is. Nee, dat is een deurtje verder, bij de buren schuin aan de overkant. Met wat restauranttips op zak gaan de Nederlanders voor een slaapplek verder door naar La Hersandiere. Wij eten een hapje uit eigen keuken met tomaten van René.

Na het ontbijt leven P en ik ons eerst een paar uurtjes uit op het snoeien van onze druivenranken. Zowel de woekerende bramen als de vele brandnetels vallen ons stevig aan. Ondanks dat levert onze noeste arbeid toch een mooi resultaat: 4 bomvolle kliko’s snoeiafval en druiven die weer kunnen groeien.

Nadat P en MJ de kliko’s bij de déchetterie hebben leeggestort, rijden we door naar Saint-Fargeau. Via Internet hebben we kaartjes gereserveerd voor het Spectacle Historique in het Chateau van Saint-Fargeau.

Na bijna anderhalf uur rijden komen we in het plaatsje aan. We parkeren de auto en besluiten eerst onze tickets op te halen. Bij de caisse van het Chateau leggen we uit dat we via Internet kaartjes hebben gereserveerd, de man begint gelijk driftig te zoeken in een doos met allerlei enveloppen. Wanneer ik hem vertel dat wij pas 3 uur daarvoor kaartjes hebben gereserveerd, kijkt hij ons wat verwonderd aan, maar stuurt ons door het Bureau.

Het Bureau van het Chateau 🙂 is toegankelijk via een trap waar privée op staat. Na een vooraankondiging van het meisje in het winkeltje mogen we naar boven. Op het bureau zitten 2 dames en 1 heer, wanneer ik uitleg dat we onze kaartjes komen ophalen die we eerder deze middag hebben besteld, antwoordt één van hen dat dit onmogelijk is. P laat onze betalingsbevestiging zien, waarna we op de computer onze bestelling mogen aanwijzen. Nog steeds ontkennend maakt een van de dames voor ons 3 tickets aan.

Dorstig van alle emoties, maar met de kaartjes, pakken we eerst een terrasje. De twee serveersters van de Bar (tabac / café / petit magasin) du Centre doen hun uiterste best om zo min mogelijk klanten te bedienen. Hier zijn ze best succesvol in. Terwijl de tafeltjes overal afgeladen staan met drankjes van vorige gasten negeren zij alles en iedereen. 20 Minuten later lukt het ons om de aandacht van één te trekken, waarna onze simpele bestelling 2 bier en 1 cola onverwacht snel wordt gebracht.



Langs de marktkraampjes lopen we door het dorpje, alles drijft op de aanwezigheid van het Chateau. In de 2 hoofdstraten is het druk en gezellig, daarbuiten is het stil en verlaten. Bij een bistrootje waar een ‘Menu Spectacle’ op het menu staat gaan we zitten. Het blijkt de restaurantuitgave van Fawlty Towers.

De serveerster is vriendelijk, heet Poelette en moet een dochter zijn van onze eigen Paulette. Ze is niet groter dan 1.50 meter en weet ons snel een keuze te laten maken uit de mogelijkheden van het menu. Vooraf quiche Lorraine, gevolgd door Steak Tartare en als dessert Tarte. Om ons heen wordt het aanzienlijk drukker, de tafels zijn allemaal bezet.

Een tweede dame helpt Poelette om de bestellingen op te nemen. Minimaal 150 kilo schoon aan de haak rent ze hijgend en puffend in het rond. De Patron, een tweelingbroer van Ramses Shaffy, sjouwt extra tafels en stoelen naar buiten en neemt her en der ook wat bestellingen aan. Dit kan hij beter nalaten want waar Poelette en ‘de dikke’ het nog redelijk in de hand hebben, bakt de baas zelf er niets van.

Ons voorgerecht wordt geserveerd, de quiche met groene salade is erg lekker. Om ons heen zijn de look-a-likes van Willem van Hanegem en onze eigen overbuurman Schilder aangeschoven. Poelette schiet erop af en nadat deze mensen hun bestelling hebben opgegeven, gebeurt er niets meer. Dan verschijnt als een duveltje uit een doosje de kokkin, met onze Boeuf Tartare. Helemaal op z’n Frans en dus rauw; inclusief een evenzo rauw ei, met kappertjes en tabasco en frites. Na wat aarzelend ruiken en proeven van onze kant smaakt het ons erg goed. De Van Hanegempjes en de Schildertjes wachten nog op hun voorgerecht.

Poelette haalt onze borden weg en kijkt op onze bestelling: 3x taart als dessert. Eenmaal choco, eenmaal appel en eenmaal citroen. Een minuut of tien later kijkt ze weer eens wat wij besteld hebben: o ja, 3x taart en zegt ons dat het dessert er zo aankomt. De Patron komt achter de toog vandaan met een kindermenuutje frites en zet dat bij MJ neer. Hij kijkt erg verbaasd als wij zeggen dat zij al gegeten heeft. Poelette stormt achter hem aan en kijkt bij ons wat we ook al weer voor dessert hadden besteld. Bij ‘de dikke’ zijn van de stress 2 knopen van haar blouse opengesprongen. De Van Hanegempjes en de Schildertjes wachten nog steeds op hun voorgerecht.

Dan staat Poelette weer naast ons tafeltje. Het dessert komt er zo aan, maar wat was het ook alweer? Naast ons krijgt een familie met zwijgende Gothic zoon hun voorgerecht en ook bij Van Hanegem komt er iets op tafel. Na 35 minuten wachten krijgen wij ons dessert: een lekker stuk taart. Omdat we inmiddels al bijna 1,5 uur bij de bistro zitten bestellen we een afsluitende 2 Grand Noir en vragen om de rekening. De Patron zet voor MJ en mij een espressootje neer. Het valt Poelette op dat we dit niet hebben besteld en regelt 2 grote koppen koffie voor P en mij. De baas roept vanachter de toog dat wij dat gelijk bij de bestelling hadden moeten opgeven. Poelette schreeuwt terug dat wij dat toch echt hebben gedaan. Na een kwartier wachten vraagt P of hij alsjeblieft mag betalen, we moeten nog naar het Spectacle Historique. De rekening volgt uiteindelijk en de koffie staat er niet op. De Van Hanegempjes zitten inmiddels aan hun hoofdgerecht en de hongerige Schilders wachten nog steeds op hun voorgerecht. Wij verlaten de bistro.

In het park van het Chateau zoeken we onze plaatsen op voor het Spectacle Historique. Precies op 10 uur begint het. In 2 uur tijd worden we meegenomen door 10 eeuwen Franse geschiedenis. Jeanne d’Arc, de paardentoernooien, de vrolijke Renaissancetijd, de Franse revolutie, de Amerikaanse bevrijdingstroepen komen opgevoerd door ruim 600 vrijwilligers uit de regio en 60 paarden op indrukwekkende wijze voorbij.

Om middernacht is het spectakel afgelopen. Samen met alle toeschouwers schuifelen we door het Chateau naar buiten. We nemen de A77 terug naar huis, om half 2 zijn we weer terug bij La maison Rouge.

Vandaag is er markt in Decize, MJ heeft geen zin om mee te gaan en blijft thuis. P en ik rijden naar Decize, de markt bestaat uit een aantal kramen met kleding, schoenen, riemen en allerlei spullen die we niet nodig hebben. We hebben dan ook niet langer dan 5 minuten nodig om van de ene naar de andere kant te komen.

Bij toeval lopen we langs de tentoonstelling Des Forêts et des Hommes. De tentoonstelling staat buiten opgesteld in de door bladeren overdekte wandelpromenade Les Halles. Een stuk of 40 grote foto’s laten allemaal iets zien over de bossen en wouden over de hele wereld. Het bijschrift onder de foto’s vertelt hoe belangrijk het is voor ons is om de bossen te beschermen en te behouden. De tentoonstelling staat na Parijs en Geneve, nu in het pittoreske (mondiale was niet echt het juiste woord, vandaar pittoreske) Decize, na Decize verplaatst het geheel zich naar Korea.

’s Middags geeft MJ Duchesse nog een trainingsles, hiervoor is een heuse barrage in onze tuin opgesteld. Duchesse snapt er weer helemaal niets van. P maakt in de tussentijd een vensterbankje in de badkamer. Ik ga aan de slag in de potager. Het onkruid blijft als paddenstoelen uit de grond schieten (daarnaast is het ook een utopie om te denken dat je bijna 3000 m2 grond goed kunt onderhouden). Voor het dessert plukken we een schaaltje bramen. René repareert de tondeuse van de buurvrouw van de gite. Alles bij elkaar is het een rustige middag.

Na de apero eten we een salade met opgebakken aardappels uit de tuin. Na de rustige middag maken we ons op voor de avond. Vanavond is het de Nuit des Etoiles fillantes, de nacht van de vallende sterren.

Tegen tienen is het behoorlijk bewolkt en er is nauwelijks een ster te zien. Om 11 uur doen MJ, P en ik nog een zitsessie buiten en zien we wel vallende sterren. De volle maan maakt het ons niet makkelijk, het is aanzienlijk lichter dan normaal. Na middernacht zitten P en ik nog even buiten, en ook nu zien we er weer een paar. Met lichte nekkramp van het omhoog staren gaan we uiteindelijk slapen.

Terwijl P het dak op gaat om een lekkage op de bovenverdieping te verhelpen, werp ik me op de potager. De sla begint al mooi op te komen en naast het verwijderen van het onkruid moet ik hier en daar ook al wat sla uitdunnen. Met dit groeitempo kunnen we nog voor onze vakantie erop zit van de sla genieten.

De zon staat vandaag hoog aan de hemel en de temperatuur in La maison Rouge loopt behoorlijk op. We pakken onze zwemspullen voor een verkoelende duik in het L’étang Grenetier in La Machine. Bij aankomst plonzen we gelijk het meer in. Het water is (als je tenminste door bent) erg lekker.

Tegen zevenen verdwijnt de zon achter de bomen en pakken we onze zwemattributen weer in. Bij La maison Rouge drinken we eerst een apéro, oftewel een rosé Pamplemousse, op het terras. Daarna is het tijd voor een stokbroodje tonijnsalade en tomatensoep. Tot het donker wordt spelen we potjes UNO, ’s avonds lees ik languit op de bank ‘Het veilige huis’ van Nicci French uit.

Na het douchen en wassen loopt opeens het water niet meer weg en P moet op onderzoek uit. Het water uit de leiding komt voor La maison Rouge terecht in een soort putje, waarop een afdeksteen ligt. Daar vandaan stroomt het afvalwater via een buis een paar meter verderop de fosse septique in. Er is niets te zien. Dan komt P erachter dat er nog een tweede afdeksteen is. Wanneer hij deze optilt staat dit putje inderdaad vol met water.

René komt aangewandeld en in no time ligt hij op zijn knieën met zijn arm in het vieze water te roeien. Hij begint een ingewikkeld verhaal over het kanalenstelsel dat hij samen met zijn zoon Dominique voor de oorspronkelijke, oude eigenaar van La maison Rouge heeft aangelegd. In de tussentijd poert hij met een tuinslang in de buis en geeft P opdracht om het water aan, uit en weer aan en uit te doen. Hij schetst daarbij in rap tempo allerlei rampscenario’s over professionels die de fosse septique onvakkundig komen legen en daarvoor 350 euro vragen. Mocht het hem niet lukken om de buis te ontstoppen dan heeft René echter nog een vriend die ons vast voor veel minder wil helpen.

De vriend blijft ons vooralsnog bespaard, want het water in het putje stroomt weer netjes weg. P spuit met de tuinslang het geheel nog even door en de afdeksteen kan weer terug op zijn plaats.

Tegen het einde van de middag rijden we voor een boodschappenrondje naar Décize. Als we weer terug zijn is het tijd voor de tweede training voor Duchesse. MJ heeft een speelbotje voor haar gekocht, maar Duchesse heeft totaal geen idee wat ze ermee aan moet. En zo gooit MJ het bot iedere keer een eindje verderop waarna ze er zelf achteraan holt. De hond moet ze met zich meetrekken.

Na het ontbijt vertrekken we naar de Foire, dit keer in Corbigny. De route gaat over kleine landweggetjes en we passeren allerlei kleine dorpjes van slechts een paar huizen. Zo nu en dan duikt er plotseling een Chateau op, een prachtige tocht.

Bij het binnenrijden van Corbigny stuiten we op langgerekte rijen geparkeerde auto’s. Ook hier is weer alles en iedereen (Nederlanders inclus) uitgelopen voor de Foire. Vrij snel vinden we een plekje voor de auto en eventjes later lopen we langs de eerste kramen. Veel marktkooplui herkennen we van de Foire in Moulins-Engilbert en leuker zij herkennen ons ook.

We kopen stokbrood, appelbroodjes en bergen fruit. De appelbroodjes eten we op een bankje in de zon op. Dan lopen we terug naar het centrum: tijd voor een terrasje.

Over tweeën rijden we weer terug naar La Chapelle. Daar haalt MJ Duchesse, de hond van René en Paulette op. Het is tijd voor de eerste honden (lees: anti-blaf) training van de ‘hertogin’. Eerst maken ze samen een wandeling, Duchesse weet niet wat haar allemaal overkomt. Zomaar even lopen gebeurt bijna nooit. Dan gaat MJ oefeningen doen met de hond. Bij het commando zit kijkt Duchesse MJ nog dommer dan dom aan en beweegt geen spier. Hard of zacht roepen maakt geen verschil, een tik op het achterste van de hond ook niet.

Wanneer ik met stukjes worst aankom, is de aandacht van Duchesse wel gewekt. P hoeft nu maar een paar keer zit te roepen en de hond gaat braaf zitten. Wij prijzen haar helemaal de hemel in, Duchesse kijkt in de tussentijd of er nog meer worst is. Ja dat is er en dus gaat ze nog maar een paar keer op commando staan en met enige hulp van ons weer zitten.

’s Avonds brengt MJ Duchesse weer terug bij René en Paulette en spreekt af haar morgen weer op te halen voor een nieuwe trainingsles. Duchesse ligt dan inmiddels al onder de kersenboom voor een tukkie.

Ik word wakker en hoor het buiten regenen en dus draai ik me nog maar even om. Wanneer ik voor de 2e keer wakker word is het droog.

P gaat na het ontbijt wat klussen, de afwasbak in de keuken krijgt een nieuw, schoon sifonnetje. MJ en ik spelen in de tussentijd boven een spelletje tafeltennis.

Het is al middag als ik in de tuin aan de slag ga. De druiven willen bevrijd worden van hun bladerdak. Het is een heel geknip dat extra lastig wordt gemaakt door de woekerende bramenstruiken. De lange uitlopers snoei ik zo kort mogelijk terug, de rijpe bramen eet ik ter compensatie van alle prikkende doornen die ik oploop, maar op.

Iets na vijfen stappen P en ik in de auto. We gaan naar de burgemeester voor onze Catastrophe Naturelle, die scheuren in de muren van La maison Rouge veroorzaakt. We worden ontvangen door de assistente die ons verhaal eerst aanhoort. Ja dat is inderdaad iets voor de burgemeester en zij kondigt ons bij hem aan.

Ik vertel de beste man dat we de eigenaren van La maison Rouge zijn. Na enige extra uitleg weet hij welk huis van ons is en kan ik verder met mijn verhaal. De man hoort mij aan en knikt zo nu en dan. Hij praat in een langzaam en daardoor goed te verstaan Frans. Ja het is wel mogelijk om een dossier Sécheresse voor de préfecture te maken, maar of het wordt goedgekeurd, daar kan hij niets over zeggen. Wij zijn de eersten in de commune die scheuren in de muren als gevolg van de droogte hebben. Als we nu nog meer mensen kennen en kunnen bewegen zich te melden bij de mairie dan maken we meer kans.

We spreken af alle gegevens inclusief foto’s via mail door te geven. De burgemeester zal ervoor zorgen dat het dossier Sécheresse bij de Prefect komt. Zo staan we even later weer buiten. We kunnen natuurlijk met onze scheuren in de muren geen jaar (of 2) wachten tot de Prefect een beslissing heeft genomen. Morgen ook maar eens contact opnemen met onze verzekering.